Toen een grootvader mij vroeg: "Is dat kleine meisje op sociale media mijn vermiste kleindochter?", waarom werd er dan een database van vermiste migranten aangelegd?

Vermist. Geen nieuws over hen, nadat ze hun vrouwen, moeders, vaders, kinderen, zussen en broers hadden achtergelaten in de landen van waaruit ze vertrokken, wanhopig op zoek naar sporen van hun reis en hun lot. Jaren geleden werd ik ook door Syrië gecontacteerd om een grootvader te helpen die zijn hele familie had verloren tijdens een wanhopige zeereis naar Italië, om de persoon op te sporen van wie hij hoopte dat het zijn overlevende kleindochter was. Maanden nadat hij het nieuws hoorde over de verdwijning van zijn zoon en zijn familie, vermoedelijk op zee, zag hij een foto op sociale media van een klein meisje dat alleen, verfomfaaid en fysiek uitgeput, te voet van boord ging van het schip dat een reddingsoperatie had uitgevoerd.

Onder de geredden bevond zich dat kleine meisje dat sprekend leek op de kleindochter die met haar vader, moeder en broer uit Syrië was vertrokken. Men vertelde me waarom ze contact met me hadden opgenomen. Ze vroegen me om die grootvader te helpen bepalen of het levende meisje zijn kleindochter was. Ik had maar twee foto's: een van de kleindochter, ongetwijfeld gefotografeerd tijdens een vakantie in Syrië, elegant gekleed en met een serieus gezicht; de tweede van het kleine meisje alleen, met haar nummer in haar hand. Maanden later, met de onschatbare en onmisbare hulp van een grote organisatie die zich bezighoudt met migratie, moesten we de grootvader het nieuws brengen dat het nog levende meisje helaas niet zijn vermiste kleindochter was. Op zee? Verdronken met haar familie? In een andere haven dan haar ouders? Nooit aan boord van een schip geweest? Welke kwelling zal degenen die hun dierbaren hebben zien vertrekken zonder ooit te weten of ze überhaupt zijn aangekomen, voor altijd achtervolgen? Ik nam toen een besluit en bewaar de twee foto's om ze niet te vergeten.

Maar wie maakt zich druk om de identiteit van degenen die op zee vermist zijn? Hoeveel verdronken lichamen hebben een voor- en achternaam? Van hoeveel kunnen we de identiteit en de begraafplaats achterhalen? Hoeveel families krijgen we de kans om te rouwen om het verlies van hun dierbaren? En zelfs om erkend te worden als weduwe of wees? In deze wrede tijden van migrantenjacht, terugdringing en opsluiting, in deze dagen van menselijke barbaarsheid, heeft de Raad van Europa onlangs een resolutie aangenomen waarin staten worden opgeroepen alle middelen in te zetten om licht te werpen op het lot van de vermisten, om samen te werken aan minder inconsistente wetgeving inzake de zoektocht naar vermiste personen en de identificatie van lichamen. En eind april organiseerde Straatsburg een belangrijke parlementaire conferentie om "Effectief overheidsbeleid te bedenken om gevallen van vermiste migranten te voorkomen en te beheersen."

In deze context heeft de hoofdaanklager van Gela, Salvatore Vella, een database voorgesteld, beheerd en onderhouden door een Europees agentschap dat, in samenwerking met de gerechtelijke politie of Europese gerechtelijke autoriteiten, en in overleg met diplomatieke autoriteiten en ngo's die actief zijn in de landen van herkomst van migranten, zou werken aan het opsporen, identificeren en terugbezorgen van de lichamen van vermiste personen. Het Italiaanse parlement wordt opgeroepen dit voorstel te steunen, en de uitnodiging is dat dit gebeurt ongeacht politieke overtuiging . "De menselijke waardigheid moet voor alle mensen worden gewaarborgd, in leven en dood" ( Resolutie 2569/2024 ). We zijn allemaal geroepen om deze plicht te vervullen, zoals Sophocles' heldin, Antigone, begreep. Maar het gaat niet alleen om het individuele geweten, de cultuur van solidariteit en piëta's die op het spel staan. Het gaat ook om de waarden en de rechtscultuur die Europa hebben gevoed.

VAN

Sandra Zampa